بافندگی به فرآیند شکل دهی پارچه با درهم بافتن دو یا تعداد بیشتری از مجموعه های نخ با استفاده از یک ماشین پایدار که ماشین بافندگی نام دارد، گفته می شود. انسان ها از زمان پیدایش جهان، استفاده از پارچه های بافتنی را آغاز کرده اند. اگر ما عصر پارینه سنگی را مستثنی کنیم، ممکن است به راحتی عنوان کنیم که تاریخچه شهرنشینی موجب بعضی از گسترش های تاریخ بافندگی شده است. تمدن های اولیه از رشته های درشت جهت ایجاد پارچه هایی که خام و زبرتر بودند، استفاده کرده اند. همچنین پارچه های ریز از فیلامنت ابریشم در چین ایجاد شده اند. 

در هند نیز بعضی از پارچه های ریز دست بافت وجود دارد. توسعه در زمینه ماشین های بافندگی دستی واقعا هنوز مشخص نیست که چه زمانی فرآیند بافندگی به جامعه انسانی معرفی شده است. بسیاری از رویدادهای تاریخی مشخص کرده اند که استفاده از بافندگی به زمان قبل از عیسی مسیح بر می گردد. در انگلستان، حرکت اصلی از کشاورزی به صنعت پارچه های پشمی به قرن ۱۴ میلادی باز می گردد. نسخه اولیه از ماشین بافندگی قدرتی توسط دو مرد به مرحله اجرا در آمد. بعد از پیدایش موتور بخار و آهن ریخته گری در اواسط دهه ۱۸۰۰ میلادی، توجه زیادی به افزایش بهره وری ماشین معطوف گردید. ویلیام رادکلیف جهت کمک به افزایش بهره وری، در سال ۱۸۰۳ برای آهار زنی و رنگ آمیزی رشته های تار قبل از پیچاندن بر روی یک قرقره بافندگی، یک ماشین نخ کشی را ارائه نمود.